Kruchość ludzkiego życia

Dokładnie tydzień temu Polskę obiegła informacja o śmierci wokalisty zespołu VOX oraz jurora w The Voice Senior - Pana Witolda Paszta. Dla mnie była to informacja druzgocąca, chociaż lata największej popularności zespołu nie zbiegają się z latami mojego życia. Miałam w dzieciństwie przyjemność być na koncercie, to był rok 2011, Wojewódzkie Obchody Święta Policji w Lubartowie. Miałam wtedy 9 lat. Mam też gdzieś kartkę z autografami członków zespołu, zdobytą za czasów, kiedy interesowałam się kolekcjonowanie autografów. Znam kilka takich najpopularniejszych utworów i w zasadzie to tyle.

Jeszcze nie tak dawno oglądałam program The Voice Senior, w którym Pan Witold był jurorem. Zdaję sobie sprawę z tego, że program był nagrywany nieco wcześniej, ale to spotęgowało ten mój szok. Program się skończył, Pana Witolda już na części na żywo nie było, ale relacjonował na swoich social mediach, że jest bardzo zadowolony z tego, że wygrał jego podopieczny, gratulował mu. Wszystko wydawało się, że będzie dobrze, że Pan Witold wyzdrowieje, a tutaj wracam w sobotę po zakupach, próbuję się zalogować do poczty i na samej górze w wiadomościach widzę informację o jego śmierci.

Z początku pomyślałam, że to jakiś żart, może fake news, ale zaczęłam sprawdzać profile społecznościowe Pana Witolda i okazało się to niestety smutną prawdą, te informacje się potwierdziły. Był człowiek, ciepły, serdeczny, zawsze uśmiechnięty i nie ma człowieka. 

Ta informacja wybiła mnie nieco z rytmu i z soboty w zasadzie nic nie pamiętam. Nie poznałam Pana Witolda osobiście, ale zyskał moją sympatię jako juror w The Voice Senior, tym bardziej że ja jestem taką lokalną patriotką i cieszę się z sukcesów osób z Lubelszczyzny, to mnie mocno zawsze podbudowuje, a Pan Witold właśnie z Lubelszczyzny pochodził, z Zamościa. Tym bardziej poruszające było to, że Pan Witold odszedł dzień po rocznicy śmierci swojej ukochanej żony Marty.

Ta cała sytuacja uświadomiła mi, jakie życie ludzkie jest kruche. Czasami może się wydawać, że będzie dobrze, że wszystko się ułoży, ale niestety pociąg zwany życiem dojedzie do stacji końcowej tak jak w przypadku Pana Witolda. Był człowiek i człowieka nie ma, pozostały po nim jedynie wspomnienia i jakaś pustka. 

Dlatego warto cieszyć się z każdej przeżytej chwili, jakby mogła być tą ostatnią. Spędzać, jak najwięcej czasu z ukochanymi dla nas osobami. Nigdy nie wiemy, kiedy dojedziemy do stacji końcowej.

Szczęśliwej drogi już czas 

Mapę życia w sercu masz