Bliskość natury
Dobry wieczór kochani, dzisiejszy wpis będzie luźnym wpisem, będą to moje przemyślenia na temat bliskości z naturą, obcowania z nią. Powiem Wam teraz coś, co zabrzmi absurdalnie - zaczęłam nawiązywać bliższy kontakt z naturą, kiedy zaczęłam pisać bloga. Wcześniej, wiadomo, kiedy byłam dzieckiem, bawiłam się całymi dniami na podwórku, biegałam w koło, gdzie się tylko dało, ale dopiero blogowanie, pierwsze mini sesje w plenerze, pisanie wpisów na zewnątrz, na podwórku, na świeżym powietrzu otworzyły mi oczy na to piękno, które mnie otacza, piękno, którego nie dostrzegałam. Wiosna - natura budząca się do życia, pierwsze kwitnące rośliny, wszystko zieleniące się, zapach świeżo koszonej trawy. Lato - słońce, śpiew ptaków, szum wiatru. Jesień - wielobarwne, opadłe liście, szeleszczące pod stopami. Zima - skrzący, skrzypiący z każdym krokiem śnieg. Wcześniej tego nie dostrzegałam, może nie chciałam tego widzieć, może byłam na to obojętna i musiałam do tego dojrzeć. Z czasem zaczęłam więcej spacerować po okolicy sama dla siebie, zaglądać w każde zakamarki, sama doglądać kwiaty w ogrodzie.
Od dziecka wychowywałam się na wsi, nie doceniałam jednak nigdy daru, jaki dostałam. Wieś - daleko od sklepów (przynajmniej tak mi się wtedy wydawało), wszelkich instytucji publicznych, wszystko co się działo działo się w mieści. Najchętniej to wtedy bym wyprowadziła się do miasta. Obecnie tego sobie nie wyobrażam. Mimo wszystko chciałabym dalej mieszkać na wsi, tu czy gdzieś indziej, ale nadal na wsi. To wieś sprawia, że mogę odetchnąć po powrocie ze szkoły. Dopiero teraz zaczęłam dostrzegać ogrom osób z miasta, które wyjeżdżają w weekendy na wieś, uciekają z miasta, aby choć chwilkę odpocząć z dala od miejskiego zgiełku, zażyć świeżego powietrza.
I, mimo że może ludność wiejska różni się od ludności miejskiej (na pewno ani jedna, ani druga nie jest gorsza), mieszkanie w mieście zapewniłoby mi może lepsze warunki rozwoju, to ja naprawdę nie wyobrażam siebie w mieście, tym bardziej w bloku. Doceniam to, że mogę oddychać świeżym powietrzem, wsłuchiwać się w świergot ptaków, usłyszeć rano pianie koguta, spacerować wśród pól, łąk, widać jak ta natura oddycha, żyje. Kroczę swoim tempem przez życie, nie śpieszę się, wszystko stopniowo, pomału, nic na raz. Idę i obserwuję to, co dzieje się dookoła mnie. Oglądam się wokół, ale nie patrzę wstecz, nie patrzę w przeszłość, patrzę w przyszłość. Posuwam się ciągle naprzód, nie cofam się. Spełniam swoje marzenia, swoje pragnienia, doskonalę siebie, rozwijam. Odkryłam swój wewnętrzny spokój, robię swoje, wszystko w zgodzie ze sobą i w zgodzie z naturą.
