Pora na przygodę

I pierwszy rok studiów dobiega końca, właśnie dzisiaj zaliczyłam ostatni egzamin w tym semestrze i mogę cieszyć się już powoli wakacjami. Do dopięcia są jakieś ostatnie formalności, ale to już nic wielkiego w porównaniu do sesji.

Przyznam się, że letnia sesja była tą trudniejszą, nawet nie przez ilość materiału, bo tego wydaje mi się, było mniej, ale przez pogodę. Jedno – trudno było usiedzieć w domu, a po drugie – nauka w takie upały, jakie są w Polsce w ostatnich dniach, do najłatwiejszych nie należy, uwierzcie. Jest tak duszno, sucho. Szczęście w tym, że nieco powiewa, bo bym się chyba roztopiła. Kocham lato, ale nie lubię skrajności w pogodzie. 

I rok studiów – podsumowanie

Nie taki diabeł straszny, jak go malują – powiedzenie to myślę, że pasuje tutaj idealnie. Bałam się, jak to wszystko będzie wyglądać, w szczególności bałam się postrachu studentów, czyli sesji oraz bałam się angielskiego, który w liceum był taką moją piętą Achillesa. Sesję przetrwałam, poszło mi nawet nie najgorzej. Czasami bywało trudno, stresująco, kiedy trzeba było napisać egzamin z bardzo obszernego przedmiotu, ale też i były takie dość przyjemne egzaminy, które były praktycznie formalnością. W moim przypadku takimi egzaminami były egzaminy z angielskiego, bardzo ten przedmiot polubiłam. Wiadomo dużą rolę w tym lubieniu czy nielubieniu danych przedmiotów gra prowadzący przedmiot, tak było, jest i będzie. Spodobają nam się jego metody dydaktyczne albo nie. Ten angielski na studiach pokazał mi, że wcale taka tępa z angielskiego nie jestem i chociaż wcześniej orłem z niego nie byłam, to na tym wyższym poziomie radzę sobie naprawdę dobrze.

Ja ten pierwszy rok spędziłam w 100% zdalnie, nawet WF mieliśmy zdalnie, każdy wybierał sobie coś, w czym czuje się dobrze. To było dla mnie super, że samemu można sobie ten proces dydaktyczny kształtować, wybierać przedmioty dodatkowe, układać tym swój plan zajęć samodzielnie.

Takimi rzeczami, które mnie zaskoczyły na studiach to: stroje rektorów, dziekanów czy prodziekanów – bardzo bogate, iście królewskie, powodujące uśmiech na twarzy. Zaskoczyło mnie też to, jak ważne dla poniektórych są tytuły naukowe. Jeśli wybieracie się na studia to broń Boże nie nazwijcie doktora habilitowanego, czyli profesora po prostu doktorem, a jeszcze gorsze magistrem! Tytuły trzeba znać świątek, piątek czy niedziela, w nocy o północy, musicie też nauczyć się konstruować oficjalne maile, ale myślę, że będziecie mieć jakieś szkolenie przeprowadzone przez Samorząd Studencki, my przynajmniej takie mieliśmy. Co więcej, bardzo zaskoczyłam się, kiedy okazało się, że mając legitymację mobilną po utracie przez nią ważności i tak trzeba jechać na wydział podbić blankiet, bo inaczej  nie można jej przedłużyć. Super, nie? 

I na koniec – oceny nie są ważne, nikt Cię nie będzie rugał za to, że masz 3, a nie 5. Mają one znaczenie jedynie wtedy, kiedy będziesz chciał starać się o stypendium. Najważniejszye jest, abyś dobrze czuł się na wybranym przez siebie kierunku, zdobywał wiedzę i zaliczał po prostu te przedmioty. Nikt też za rączkę Cię nie będzie ciągnął, abyś napisał coś czy poprawił. To od Ciebie zależy jaką drogę obierzesz i czy będziesz nią konsekwentnie kroczył. Sam jesteś kowalem swojego losu. 

Nie raz się na pewno zdenerwujesz, czeka Cię mnóstwo pracy, ale na studiach czeka też kupa śmiechu, ciekawych wydarzeń, z których wspomnienia pozostaną na długo.

Jako studentka nie mogłam też narzekać na brak wolnego czasu, były dnie, kiedy od rana do wieczora miałam zajęcia, ale też były i takie, kiedy miałam 1,5 godziny zajęć albo w ogóle nie miałam zajęć. Przełożyło się to na aktywność na blogu, która była całkiem zacna, no może oprócz czerwca, ale myślę, że rozumiecie – sesja, a do tego w weekendy piękna pogoda, szkoda nie korzystać w wolnej chwili.

I tak oto w pewną niedzielę wsiadłam w samochód, zapakowałam bliskich i wyruszyłam zwiedzać Polesie. Pogoda dopisała, było cieplutko, ale nie było zbyt duszno, tak w sam raz było. Zaliczyliśmy Park Podzamcze w Łęcznej, Ścieżkę przyrodniczą "Czahary", a także Holę – chyba polski koniec świata, takich dziur to ja jeszcze nigdy nie widziałam. Uwielbiam zwiedzać takie miejscowości "dzikie", ale wytelepało nas okrutnie, szczęście w nieszczęściu, że nie było na pokładzie osoby z chorobą lokomocyjną, ani że nie stanął nam gdzieś w tej nicości samochód, bo nie wiem, jakbym wytłumaczyła tacie, gdzie jesteśmy. Nawet radio odmawiało posłuszeństwa.

Ahoj przygodo! A co tam u Was?