Utracone marzenia

Do napisania tego wpisu zbierałam się długo, wymagał on ode mnie sporo odwagi, ale wewnątrz czułam, że muszę go napisać, że być może ukoi to w jakimś stopniu mój ból, oczyści duszę i pozwoli wreszcie ruszyć dalej. Z jednej strony chciałam to zachować dla siebie, bo uznałam, że to prywatna kwestia, a z drugiej czułam, że jak nie napiszę o tym, to się uduszę. Od ponad 7 lat dzielę się z Wami wieloma wydarzeniami z mojego życia, staliście się moimi blogowymi znajomymi, przed którymi się otworzyłam, a blog swoistego rodzaju pamiętnikiem. Uciekłam od tego problemu w fotografię, ale to wciąż było za mało...

Zapewne już nie pamiętacie, ale w listopadzie 2021 roku na moim blogu pojawił się wpis Nie bój się mówić o swoich marzeniach na głos! 

Znalazły się tam takie punkty jak:

1. Zdrowie 

2. Ukończenie studiów

3. Praca

4. Własna rodzina

5. Własny dom

6. Domek w górach

7. E-book o Lubelszczyźnie

8. Podróż po Polsce

9. Motoryzacyjne marzenie

10. Profesjonalna sesja zdjęciowa

11. Szablon na bloga

No i tak, zacznę od końca. Szablon na bloga, na taki bardziej pro zmieniłam dwa razy nawet od tego czasu, a dla bloga fotograficznego wykupiłam nawet tę domenę. Bardziej pro sesję też miałam, oprócz tej poślubnej z Mężem, miałam też sesję z zaprzyjaźnioną fotografką (efekty w poście). Podróże po Polsce – może będą powoli się spełniać. Moto marzenie – może kiedyś. E-book trafił do szuflady. Własny dom i domek w górach sobie jeszcze poczekają. Studia powoli kończę, praca – na razie rozwijam się w fotografii. 

Własna rodzina i zdrowie... Te dwa zostały bez krótkiego komentarza, bo właśnie tutaj leży problem, który spędza mi sen z powiek i przez który wylałam morze łez.

Marzenie o własnej rodzinie jest spełnione częściowo – mam cudownego męża, wspierającego, ale... odkąd go mam zaczęły pojawiać się pytania o dziecko. Naturalnym dla nas było, że kiedyś te dzieci chcemy mieć. Niestety okazało się, że chcieć a móc to dwie różne rzeczy i mimo naszych szczerych chęci, to wszystko takie łatwe nie będzie, że pomimo młodego wieku pojawią się jakieś przeszkody zdrowotne, które odbiją się też na zdrowiu psychicznym. Swoje 3 grosze dołożył do tego lekarz specjalista, ze świetnymi opiniami, który w bardzo niedelikatny sposób starał mi się wyperswadować, że to moja wina, że jestem gruba, nie powinnam praktycznie nic jeść, wtedy może schudnę i się uda i w ogóle, po co ja mu zawracam głowę. Po wyjściu z tego gabinetu pamiętam jechaliśmy jeszcze 100 km do domu rodzinnego mojego męża, mój mąż był głodny po pracy, więc zajechaliśmy do McDonalda, gdzie ja wzięłam tylko herbatę i w pewnym momencie wzięłam tę herbatę, wyszłam z tego McDonalda, popłakałam się z tych emocji i płakałam przez kolejne kilka godzin, a mój mąż za nic w świecie nie potrafił mnie uspokoić. Miałam po tej sytuacji żal do całego świata, zero chęci do jakichkolwiek większych aktywności, jakby dla mnie było to przekreślenie tego marzenia, zawalenie się całego świata, do tego doszły jakieś inne problemy życia codziennego. 

Po tej sytuacji mój mąż wepchnął mnie w tę fotografię, aby nie myśleć, ale łatwo nie było, kiedy nagle z każdej strony byłam atakowana szczęśliwymi parami, spodziewającymi się dzieci.

Dopiero teraz, po tych kilku miesiącach nadszedł jakiś etap pogodzenia się z tym, że może to nie ten moment, nie ten czas, że może skupić się na sobie, na swoim rozwoju, nie nakręcać się tym, nie spinać, po prostu zacząć żyć. Nadszedł moment odbudowywania tego zdeptanego poczucia wartości.

Postanowiliśmy z mężem, że chyba tak będzie na ten moment najlepiej.