Bolesne pytania

Nadszedł grudzień, czas podsumowań, za miesiąc pożegnamy 2023 rok i wkroczymy w nowy 2024. Powiem Wam, że mi ten rok minął bardzo szybko, te 12 miesięcy przeleciało mi niemalże między palcami, ale tak jak Wam pisałam, z jednej strony był to piękny rok, a z drugiej momentami bardzo trudny. Nie będę owijać w bawełnę, życie nie jest takie kolorowe, jakby się mogło wydawać po tych wszystkich relacjach na Instagramie. Może i czasami chciałoby się, aby takie było, takie idealne... ale z drugiej strony, czy to byłoby dobre? Mam co do tego pewne wątpliwości.

Jak pewnie wiecie, wyszłam za mąż we wrześniu. Zrealizowałam "kolejny etap swojego życia". Wiecie, w Polsce jest takie przeświadczenie, że u każdego występują takie sztywne etapy: dzieciństwo, szkoła podstawowa, potem ponadpodstawowa, później może jakieś studia, praca, w pewnym momencie wyjście za mąż (czy ożenek w przypadku mężczyzn), a potem... potem każdy wypatruje dzieci. 

I o to się w tym moim poście dzisiejszym wszystko rozchodzi – o wręcz przesadne wypatrywanie tych dzieci... Znajomi czy rodzina wypytują kiedy, podgadują często bardzo uszczypliwie, jeżeli ktoś jest bardziej medialny, to nieznajomi wypatrują tylko jakiegoś cudownego znaku, który zdradzi czy to już, powstają plotki, bo u Pani X widać wyraźniej zarysowany brzuszek, a Pani Y na filmiku nie piła alkoholu. Nieświadomie przez to kogoś ranią... Nie każdy czuje powołanie do rodzicielstwa, nie każdy też z różnych przyczyn może tego rodzicielstwa doświadczyć. Ludzie mają różne problemy, przez które albo świadomie z tego rezygnują, albo nie mogą tego na ten moment doświadczyć, choćby chcieli i w obu przypadkach wmawianie komuś ciąży czy prawienie różnych uszczypliwości nie jest stosowne.

Dlaczego zdecydowałam się o tym napisać? 

Obserwuję, co się dzieje, chociażby w mediach. I ile, by nie głosić, aby nie wypytywać kogoś o to kiedy dzieci, bo kogoś może to np. ranić, bo chciałby, ale nie może z przyczyn medycznych ich posiadać albo może ta Pani Z, którą zapytałeś o to, przeżywa właśnie stratę. Sytuacje są różne. Nie jest łatwym, kiedy czujesz, że czegoś mocno pragniesz, bo od zawsze o tym marzyłeś, a jednak to Ci gdzieś umyka. Chodzisz do lekarzy, a oni Cię zbywają albo leczysz się już dłuższy czas bez rezultatu.

Wiem coś o tym, bo sama przez to przechodzę. 

Odkąd pamiętam, wiedziałam, że kiedyś tam w przyszłości będę chciała założyć rodzinę. No i teoretycznie, ją założyłam, bo mam męża (mąż też rodzina, a nie jak niektórzy twierdzą, że mąż i żona to nie rodzina, że rodzina jest, kiedy pojawią się dzieci). Zawsze, kiedy padało pytanie: o czym marzysz, to na pierwszym miejscu była rodzina. Rodzina, ciepły dom, dzieci, z którymi będziemy mieli bliską więź.  Myślę, że nawet na blogu znajdziecie takie sformułowania. Kocham dzieci, zawsze kochałam. Ja dla wszystkich dzieci zawsze byłam najlepszą ciocią, jaką potrafiłam. Obcy ludzie to widzieli. Byliśmy niedawno u siostry ciotecznej mojego męża, ja ją widziałam pierwszy raz, jej dzieci również, ale od wejścia praktycznie złapałam kontakt z jej 4-letnim synkiem, nie bałam się z nim bawić, nie bałam się wziąć na ręce jej półrocznej córeczki. Dla mnie to było naturalne.

Nawet temat mojej pracy licencjackiej związany jest z ciążą, z macierzyństwem, bo piszę o ochronie stosunku pracy kobiet w ciąży i w okresie macierzyństwa, o tym, co pracodawcy nie wolno czy pracodawca musi zrobić, kiedy w swojej firmie zatrudnia kobietę ciężarną.

Przed ślubem dużo na ten temat z moim jeszcze wtedy nie mężem rozmawialiśmy. Oboje byliśmy na tak, dla nas to było naturalne, że będziemy chcieli mieć kiedyś dzieci. Teraz, po ślubie każdy wywiera na nas jakąś presję posiadania tego potomstwa, a my wiemy, że niekoniecznie u nas może to być takie łatwe, jak to się niektórym może wydawać. To, że my chcemy, może nie wystarczyć. Do tego wszystkiego dochodzą jakieś uszczypliwe komentarze ludzi, którzy nas otaczają. To nie prowadzi do niczego dobrego. Między innymi, dlatego wróciłam na bloga – aby odwrócić od tego myśli. Poczucie tej presji zaczęło mnie przerastać.