Ahoj przygodo!

Coś, na co niektórzy z Was na pewno czekali – relacja z jednodniowej wycieczki do Zamościa, ale zanim to, to mam Wam coś bardzo ważnego do powiedzenia. 

Być może niektórzy z Was widzieli te obrzydliwe komentarze, które pojawiły się pod moim wczorajszym postem tuż przed północą. Ktoś, kto je napisał, skorzystał z opcji dodawania anonimowych komentarzy i sprawy by nie było, gdyby nie fakt, że podpisał je jako autorka bloga Kot(ek) Książkowy. Treść była naprawdę paskudna, obrażająca mnie, ale chyba najbardziej dotknęła mnie ta perfidność i podpisanie tych komentarzy czyimś pseudonimem. Z początku nawet uwierzyłam, że to może pisze autorka tego bloga sarkastycznie, ale później zaczęłam łączyć fakty i skontaktowałam się z nią, gdyż nie zgadzało mi kilka istotnych danych, począwszy od imienia, przez wiek do stanu cywilnego. Nie myliłam się, to nie pisała K. Podszył się pod nią ktoś, kto również u niej jakiś czas temu wypisywał bardzo obsceniczne komentarze. Jeśli ktoś tak jak ja, uwierzył, że to K. to powtarzam, to nie była ona! Jeśli u Was pojawią się takie odrażające komentarze, napisane z anonima, ale podpisane czyimś imieniem lub pseudonimem, albo napisane z konta Blogger "ania" nie bierzcie ich do siebie, zignorujcie je i najlepiej usuńcie, tak jak ja to zrobiłam. Nie chcę, aby autorka bloga Kot(ek) Książkowy miała przez tego kogoś nieprzyjemności. Ja na ten moment wyłączyłam opcję dodawania komentarzy z anonima, włączam też moderację komentarzy, aby móc takie ziarno od plew odsiać już na pierwszym etapie. Nie u mnie takie numery!

I jeszcze jedna informacja odnośnie komentarzy – nadal zdarza się, że Wasze komentarze wpadają do spamu, ale spokojnie, wszystko przeglądam i w miarę na bieżąco publikuję.

Koniec tego złego, teraz przejdźmy do relacji.

Do Zamościa pojechaliśmy z bliskimi w sobotę pociągiem. Wyjechaliśmy przed godziną 10 z Dworca Głównego PKP w Lublinie, a na stacji Zamość byliśmy chwilę po 12 ze względu na przesiadkę w Zawadzie.

Powiem Wam jeszcze na wstępie że, pomimo, że na wyjazd wzięłam ze sobą aparat, to zdecydowaną większość zdjęć zrobiłam telefonem, szczególnie w okolicach Starego Miasta, na którym była tego dnia masa ludzi, ze względu na trwający festiwal Eurofolk. Nie chciałam się rzucać w oczy z aparatem.

Wracając, pierwszym punktem wycieczki było zamojskie ZOO, które mieściło się naprzeciwko dworca, więc mieliśmy do niego bliziutko. To był mój drugi raz w ZOO, pierwszy raz byłam dawno temu w dzieciństwie. Pamiętam, że tata robił nam wówczas jeszcze zdjęcia analogiem.

W ZOO spędziliśmy ok. 2 godziny, pozwiedzaliśmy, zjedliśmy ciepły obiadek (o dziwo był całkiem dobry i niedrogi jak na ZOO). Nie wszystkie zwierzęta się nam pokazały, niektóre sobie smacznie spały, jak ten lampart.

Do ZOO poszliśmy głównie ze względu na najmłodszego, 7-letniego podróżnika, który muszę powiedzieć, że był bardzo dzielny i dał radę z nami wszystko obejść, nie marudził.

Po posiłku najedzeni ruszyliśmy pieszo w stronę Starego Miasta. Przeszliśmy przez Bramę Szczebrzeską i pierwsze kroki skierowaliśmy w kierunku Muzeum Fortyfikacji i Broni Arsenał. Naszym celem padł Pawilon pod Kurtyną, w którym po wykupieniu biletów mogliśmy podziwiać różne wojskowe bronie, mundury, a także wozy bojowe, samoloty, czołg. Bardzo ciekawe, nowocześnie zaaranżowane miejsce. 

Muzeum składa się z 3 obiektów, ale my mieliśmy czas tylko na ten jeden. Nie udało nam się też przez ograniczony czas dotrzeć do Roztoczańskiego Muzeum PRL, ale kiedyś na pewno jeszcze tam wrócimy i to nadrobimy, nic straconego.

Z Muzeum skierowaliśmy się już prosto w kierunku Starego Miasta, Rynku Wielkiego. Po drodze minęliśmy jeszcze Parafię Katedralną Zmartwychwstania Pańskiego i św. Tomasza Apostoła, w której można zwiedzać krypty katedralne, a także wyjść na punkt widokowy.

Nie spodziewaliśmy się, że na Rynku Wielkim trwa wówczas festiwal. Nie zabawiliśmy tam za długo, gdyż caluteńki był zastawiony straganami, Ratusz przysłaniała ogromna scena, a w ogródkach gastronomicznych był full ludzi. Przeszliśmy wokół straganów, kupiliśmy obwarzanki na niteczce, napiliśmy się schłodzonego litewskiego kwasu chlebowego i poszliśmy na lody, które do najtańszych nie należały, bo gałka kosztowała 5,50, duża nie była, a i smak pozostawiał wiele do życzenia. 

Ogólnie, ja to miałam tego dnia jakiegoś lekkiego pecha, połamałam ze 3 paznokcie i to jeden jeszcze w Lublinie, bardzo nisko, nie obeszło się bez nożyczek, a po czasie wygodne na pozór buty zaczęły mnie obcierać. W torbie miałam jedynie takie plastry, które co rusz się odklejały. Dobrze, że to była sobota i sklepy były otwarte. Ale dałam jakoś radę, przeżyłam ten wyjazd i wróciłam cała do domu.

Po lodach skierowaliśmy swoje kroki ku Twierdzy Zamość i mieszczącego się na niej Tarasu Widokowego. Po drodze trafiliśmy na tablicę wskazującą, że w mijanym przez nas domu urodził się i mieszkał Marek Grechuta. Kto nie zna tego kultowego wręcz tekstu:

Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy

Ważnych jest kilka tych chwil, tych, na które czekamy

Bilet wstępu na Taras Widokowy kosztował 4 zł, ale nie żałujemy, bo widok jest naprawdę imponujący. Na górze są ławeczki, na których można usiąść i odpocząć. Nikt nikogo nie poganiał. Troszkę wiało, ale pomimo to było naprawdę przyjemnie. Nie było zbyt wiele zwiedzających, cisza i spokój. W Twierdzy Zamość można przejść się też Trasą Podziemną. 

I na Twierdzy nasza wycieczka się zakończyła. Jeszcze spacerek Starym Miastem, ostatni rzut oka na Rynek Solny, na zamojską Synagogę i spacerek tą samą trasą ok. 1 km na stację PKP. Zdążyliśmy w ostatniej chwili, bo już kiedy siedzieliśmy w pociągu, zachmurzyło się i zaczęło lać i lało praktycznie całą drogę powrotną.

Podróż pociągiem minęła szybko, chociaż po drodze pociąg zatrzymał się chyba na kilkudziesięciu stacjach. Plus Zamościa jest taki, że te najważniejsze atrakcje leżą bardzo blisko siebie, więc wszystko można obejść pieszo. My natrzaskaliśmy ok. 20 tysięcy kroków.