Zmiany zaczynają się od głowy, nie od poniedziałku

Ostatnio przeczytałam bardzo inspirujący wpis u Gosi, autorki bloga Stare Pianino, o odkładaniu rzeczy na potem, na lepszy czas. Bardzo często odkładamy coś na jutro, z tego jutra robi się za tydzień, za miesiąc, w wakacje, w Nowym Roku, czas mija, a my nadal stoimy w tym samym miejscu, w którym byliśmy. Ten właściwszy czas nadal nie nadchodzi.

Jest kilka rzeczy, które tak odkładałam m.in. e-book, na lepszy czas, na lepszą pogodę, ale jest coś innego, co uświadomiło mi dobitnie, że nasze zmiany zaczynają się w głowie, nie od poniedziałku – zrzucenie zbędnych kilogramów. 

Od zawsze byłam tęższa, ale nie przejmowałam się z tym i usprawiedliwiałam to genetyką, "taka jestem, bo mój tata jest tęższy, obie babcie były tęższe, moja mama w moim wieku była tęższa, najwidoczniej taka moja uroda". Nic z tym nie robiłam, bałam się restrykcyjnych diet, efektu jojo, a dupa rosła, aż waga pokazała 3-cyfrowy wynik. Powiedziałam dość, dziewczyno ogarnij się! Nie wyglądasz źle (nadal uważam, że jak na te nadprogramowe kilogramy to i tak są rozsądnie rozłożone po ciele), kochasz swoje ciało, ale bez przesady! To nie kilka kilogramów za dużo, a kilkadziesiąt, tu chodzi o Twoje zdrowie. Doedukowałam się w temacie deficytu kalorycznego i zaczęłam popularną dietę MŻ – Mniej Żreć. Jem to co lubię, nie głoduję, ale zdecydowanie bardziej świadomie komponuję swój jadłospis i staram się więcej ruszać. Przeanalizowałam też swoje wcześniejsze nawyki żywieniowe i doszłam do wniosku, że popełniałam jeden zasadniczy błąd: były dnie, kiedy jadłam bardzo niewiele, zdecydowanie za mało, aby w ogóle funkcjonować, wówczas była głodna i zrzędliwa, bolała mnie główa, a później odbijałam sobie to na przykład w weekendy, jedząc pod korek bez opamiętania ciasto, fast foody, słodkie i słone przekąski. Na ten moment kilogramy lecą w dół i już jestem lżejsza o 3 kg. Czuję się rewelacyjnie! Nie przeginam, ani w jedną ani w drugą stronę, zachowuję zdrowy balans. Nie katuję się dietami 1000 kcal czy 1500 kcal, bo jestem świadoma, że mój akurat organizm według wskaźnika BMR do prawidłowego funkcjonowania, podrzymania podstawowych funkcji życiowych, potrzebuje ich o wiele więcej.  

Ponadto zdecydowałam się rozprawić się z okropnym nawykiem, jakim jest obgryzanie paznokci. Obgryzałam paznokcie w dzieciństwie, później zaprzestałam, ale ten problem powrócił do mnie jak bumerang w gimnazjum. Odstająca skórka, jakaś nierówność na paznokciu i zaraz było po nim. A jak już poszedł jeden, to i poszło kolejnych 9. Jedyny pozytyw jest taki, że nie obgryzałam ich drastycznie, nie lała się przy tym krew, widać było, że są obgryzione, bardzo krótkie, ale nie było tragedii. Teraz paznokcie odrastają pod lakierami, odżywkami, co by mnie nie korciło, a jak się coś gdzieś zadrze, to w ruch idzie pilnik, a nie zęby. Nie oczekuję, aby były mega długie, bo wiem, że tak czuć się będę źle (naklejałam kiedyś tipsy), ale chcę, aby były zdrowe, takiej normalnej długości, aby można było je ładnie wystylizować.

Wraz z paznokciami zapuszczam na razie też włosy, ale to z powodu, że szkoda mi koloryzacji, którą zrobiłam prawie rok temu, a która mimo to trzyma się nadal nieźle. Ciekawa jestem, jak będę czuła się w takich dłuższych, nie miałam takich od podstawówki. Jak już zapuszczę, to pewnie zetnę, ale kto wie... może zostanę przy dłuższych. 

Chyba czasami potrzebny jest taki wstrząs, aby się otrząsnąć i wziąć do roboty, zacząć robić coś, a nie tylko odkładać na później. To później to niekiedy może być już zdecydowanie za późno.