Wolę żałować tego co zrobiłam, niż nie zrobiłam!

Jestem, jestem. Nieco mnie tutaj mniej, bo na tygodniu do południa zajęcia online na studiach, a po południu czy w weekend korzystałam z pięknej pogody i robiłam porządki w ogrodzie, a także fotografowałam, aby mieć co wstawiać do blogowych wpisów, bo wypsztykałam się ze wszystkiego Na ten moment zapas sobie zrobiłam solidny. Jak dobrze pamiętacie, kiedyś Wam pisałam, że nie jestem fashion guru i do zdjęć ubieram się tak, aby mi było wygodnie, nie tworzę żadnych konkretnych stylizacji (albo bardzo rzadko), a po drugie często w tej jednej stylizacji robię zdjęcia w różnych miejscówkach. Przez najbliższe te kilkanaście wpisów, więc bardziej przykuwacje wzrok do otoczenia i oczywiście do treści, bo ona jest równie ważna, jak i nie odrobinę ważniejsza aniżeli do moich stylizacji. 

Jako że wielu z nas już świętuje długi majowy weekend to nim przejdę do tematu tego wpisu chciałabym wszystkim życzyć udanej Majówki, zdrowej i bezpiecznej! Ja spędzę ją prawdopodobnie w domu z jakimiś epizodycznymi wypadami tu i ówdzie, ale nic konkretnego nie zaplanowałam, żadnego kilkudniowego wyjazdu. Żyję tu i teraz i chcę spędzić ten czas na luzie, bez spiny.

 

Post ten zatytułowałam "Wolę żałować tego co zrobiłam, niż nie zrobiłam!" i to nie żaden clickbait, tak faktycznie uważam. Uważam, że lepiej jest żałować rzeczy, które zrobiliśmy, niż tych, których nie odważyliśmy się zrobić. Staram się żyć w zgodzie ze sobą i ze swoim sumieniem, kierować się swoją intuicją. Nie chcę później zastanawiać się, co by było gdyby... Czy może to moje życie wyglądałoby inaczej? Jeżeli czuję, że warto coś zrobić i jest to zgodne z moim sumieniem, moim systemem wartości to to robię. Niejednokrotnie przekonałam się, że czasami warto zaryzykować.

Kiedy byłam w 2 klasie gimnazjum, z ust naszych pań od języków padło hasło "Organizujemy wymianę polsko-niemiecką!". Nie wahałam się długo, wiedziałam, że chcę wziąć w niej udział. Nie trudno było się na nią dostać, bo wystarczyło być osobą, która nie sprawia większych problemów wychowawczych, a także jest gotowa ugościć swojego partnera z wymiany w swoim domu przez kilka dni oraz być osobą, która czuje, że da radę porozumieć się z naszymi gośćmi z Niemiec czy później z ich rodzinami i innymi osobami niemówiącymi po polsku już za granicą. No i oczywiście dochodziła kwestia kosztów, ale te myślę, że grały niewielką rolę u wielu z nas, bo były naprawdę niskie, jak na to, jakie atrakcje zostały dla nas zorganizowane i biorąc pod uwagę, że to były 2 tygodnie pełne wrażeń. Z resztą o wymianie pisałam już wcześniej na blogu, np. powstał wpis "Wymiana międzynarodowa. Było warto?", w którym opisałam dokładnie, jak to u nas wyglądało. W skrócie koszt tych 2 tygodniu, dzięki temu, że udało nam się uzyskać dofinansowanie z jakiegoś funduszu, nie pamiętam jakiego, to było ok. 400 zł. Tyle zazwyczaj kosztuje w szkole wycieczka 3-dniowa, tu były 2 tygodnie, no prawie 2 tygodnie, z czego te kilka dni było w Niemczech. Pomimo to, trudno było uzbierać chętnych w naszym niedużym wiejskim gimnazjum, do tego stopnia, że musieliśmy połączyć się z 2 równie niewielkimi, wiejskimi gimnazjami. Wiele osób odkładało to na przyszły rok, co było, jak się później okazało błędem. Błędem, dlatego że wymiana nigdy więcej w tymże gimnazjum już nie została zorganizowana. Przyszła reforma gimnazjalna, a razem z gimnazjami wygasła i ta inicjatywa z wymianą.

Drugi taki przykład to moje wyjazdy z wolontariatem w liceum do Lwowa. Pierwszy raz byłam w listopadzie 2018 roku, a drugi w listopadzie 2019 roku. W 2018 roku w listopadzie dopiero stawiałam swoje pierwsze kroki w tym liceum, uczęszczałam do niego dopiero od września. Nie wahałam się jednak, kiedy na spotkaniu wolontariatu została podana nam propozycja wzięcia udziału w takim wyjeździe. Ta propozycja padła jakoś na przełomie września i października, więc byłam wówczas kompletnym świeżakiem, ale byłam zdecydowana. Zaraz po tym, kiedy ta propozycja padła pojechałam załatwiać formalności związane z wyrobieniem paszportu, który był warunkiem koniecznym, bez niego ani rusz. Koszt wyjazdu związany z opłaceniem autokaru, noclegu na tydzień to też było coś koło 400 zł. Później za rok pojechałam raz jeszcze, wtedy pojechaliśmy też większą grupą, bo byli z nami też obecni koledzy z jednego z podwarszawskich liceów wraz z opiekunem, którzy byli zainteresowani tym, jak to wygląda. Niestety pomimo planów wyjazdu wiosną 2020 roku, nie udało nam się pojechać już więcej razy, bowiem przyszła pandemia i skutecznie pokrzyżowała nam plany. Tutaj, tak jak i w gimnazjum wiele osób odkładało uczestnictwo w czasie, chciało pojechać nie jesienią 2019 roku a wiosną 2020 roku i niestety im się to nie udało.

Studniówka, ach ta moja studniówka. Gorączkowe przygotowania trwały już od 2 klasy liceum, zarezerwowano salę, rozmyślano nad tym, jak to będzie wyglądało, zebrano zaliczki. Ja jednak nie czułam tego klimatu i jako jedna z nielicznych osób powiedziałam, że na studniówkę nie idę. Jak się później okazało, ktoś nade mną czuwa, bo tak jak i wyjazd wiosną 2020 roku się nie udał, tak i nie doszło do studniówki. Kombinacji było sporo, co zrobić z faktem wpłaconych zaliczek, rozmyślano nad tym, czy by może jej nie przełożyć na termin pomaturalny, a może rozbić ją na mniejsze imprezy klasowe tylko w gronie uczniów, aby zmieścić się w wyznaczone przez rząd limity... Ostatecznie żaden pomysł się nie przyjął i zażądano zwrotu przez salę wpłaconych pieniędzy, co nastąpiło dopiero jakoś na przełomie 2021 i 2022 roku, czyli już dawno po maturze, kiedy sporo osób wyjechało, a kontakty się nieco pourywały. Osobom zobowiązanym do rozdysponowania pieniędzy zapewne wesoło nie było.

Pewnie, gdybym się zastanowiła, to odgrzebałabym z odmętów swojego umysłu więcej takich sytuacji. Uważam, że warto czasami zaryzykować, jeśli tylko możemy i nie jest to coś nieetycznego, nieobyczajnego, co może ciągnąć za sobą poważne konsekwencje. 

Gdybym nie pojechała na wymianę polsko-niemiecką nie poznałabym masy fantastycznych osób, nie odwiedziłabym takich pięknych miejsc w Niemczech czy w Strasburgu we Francji, nie miałabym takich wspaniałych wspomnień. To samo jeśli chodzi o pracę w wolontariacie i wyjazdy do Lwowa. Do tej pory pamiętam, kiedy opiekunka wolontariatu, przecudowna kobieta, na pytanie od jednej z uczestniczek: – W jaki sposób się we Lwowie będziemy porozumiewać z osobami, które odwiedzimy?, odpowiedziała: – Językiem miłości! I tak faktycznie było, że tam nie trzeba było nawet używać słów, wystarczyło być i sama ta nasza obecność sprawiała ogromną radość. Gdybym nie założyła bloga, nie poznałabym Was, w ogóle nie liznęłabym świata social mediów, a moje fotografie nadal byłyby na niskim poziomie. W ogóle nie zainteresowałabym się fotografią, takimi technicznymi sprawami związanymi z prowadzeniem swojego bloga, strony, Instagrama... Dalej tkwiłabym w przekonaniu, że to takie lekkie zajęcie, proste. No bo, co tam zrobić zdjęcie i napisać kilka słów, czy nagrać jakiś filmik... Oj, jakie to mylne.

Staram się więc wykorzystywać szanse, które są mi dawane i naprawdę wole żałować tego, co zrobiłam, ale co jednak okazało się, że było błędną drogą, aniżeli tego, czego nie zrobiłam. Człowiek nie jest nieomylny, może się mylić, robić błędy, to jest ludzkie. Ważne, aby potem wiedzieć, jak z tego się wyplątać, jak te błędy naprawić.

To, co napisałam z pewnością, tyczy się też sercowych spraw i na myśl od razu przyszedł mi pewien cytat Olgi Wojciechowskiej z "Listów niczyich":

Pomyśl, jaki świat byłby piękny, gdyby ludzie spotykali się w odpowiednich momentach życia. A nie o parę lat i zdarzeń za późno, za wcześnie. Gdyby mówili to, o czym tak zaciekle milczą. Ile nocy byłoby przespanych, ile serc nie aż tak pustych.

I coś w tym cytacie też jest. Ilekroć boimy się mówić o swoich uczuciach drugiej osobie, a później żałujemy, że tego nie zrobiliśmy. Mówi się też, że jeśli osoby są sobie pisane, to prędzej czy później ich drogi się połączą, ale czy tak faktycznie jest... Uważam, że nie zawsze, ale czasami z pewnością tak jest.

Bardzo ciekawie ten temat niewypowiedzianych słów w kontekście miłości zaprezentował też Piotr Rubik, według mnie jeden z niedocenionych artystów, w swojej kompozycji z 2009 roku "Nie wstydź się mówić, że kochasz". Naprawdę warto posłuchać.

Jako, że Majówka, nie będę Was dłużej męczyć. Odpoczywajcie! Z głową! Jeśli gdzieś wyjeżdżacie to też wolniej, ze stanem 0.0. Lepiej dojechać później a bezpiecznie. No i kochani nie zapominajcie o pasach! Pasy to według mnie podstawa bezpieczeństwa w trasie, a już dzisiaj u kilku osób na storiskach widziałam pasy poskręcane, niepoprawnie przełożone gdzieś pod pachą. Bezpieczeństwo przede wszystkim!