Gdzie jestem, gdy mnie nie ma?

Ostatnich kilka dni było naprawdę bardzo ładnych, takich wiosennych, do wczoraj... Wczoraj pogoda zrobiła przedaprillisowy żart i spadł śnieg. Dzisiaj sypie dalej i już jest konkretnie biało, ale w końcu: kwiecień plecień, bo przeplata trochę zimy, trochę lata i w tym roku faktycznie się to przysłowie sprawdziło.

Od ostatniego wpisu na moim blogu nieco minęło, ale już biegnę z krótkim wyjaśnieniem, co mnie tak zaabsorbowało.

Historia jest krótka:

Początkowo, kiedy te dni były takie słoneczne, cieplutkie to chyba jak większość osób spędzałam je głównie na dworze - ogródek vibe. Do tego doszły wiosenne porządki w domu i czas leciał jak szalony. Trochę nauki, trochę pracy i zaraz nastawała noc. 

Ostatnio z kolei wpadłam w wir pracy nad e-bookiem. Początkowo miałam go zrobić w Canvie, ale jednak sprawiało mi to ogrom trudu, zabierało dużo czasu. Canva to rewelacyjnie narzędzie, bardzo ją lubię, ale do takich bardziej rozbudowanych dzieł, w którym bardzo istotny jest tekst, się średnio nadaje. Wszystko mi się rozjeżdżało, nie dało się podzielić tego tekstu w sensowny sposób. To była męczarnia. 

Podjęłam się więc wyzwania i zaczęłam tworzyć w InDesign. Dla laika program z kosmosu, ale idzie mi coraz lepiej, e-book wygląda coraz lepiej i co najważniejsze tworzenie nie zabiera mi aż tyle czasu, jak w Canvie. Fajerwerków może nie będzie, ale jednak liczy się zawartość.

Zdjęcia to akurat dowód chwili relaksu nad jeziorem pewnego środowego popołudnia. Tak cieplutko było, że aż żal było nie skorzystać. Chciałabym, aby każdy dzień był już taki piękny. Widząc sytuację za oknem, ckni mi się za tamtym popołudniem. Chciałabym się móc teleportować w czasie.