Nie strasz, nie strasz...

Znowu wpis napisało nic innego, jak życie... Życie pisze najlepsze historie, niestety nie zawsze wesołe.

Kilka dni temu Olga @olgazprojektu dodała stories, po którym wylało się na nią wiadro pomyj. W ów stories Olga napisała, że ma taki leniwy dzień, w którym w zasadzie nic wielkiego nie robi, jedynie, co to obmyśla plan ewakuacji swojej rodziny poza granice Polski w chwili wzrostu zagrożenia, organizuje w jednym miejscu najważniejsze dokumenty oraz skupia większą uwagę na nauce obcych języków przez swoje dzieci. Ludzie odebrali to stories jako straszenie, sianie paniki, chociaż Olga nie miała nic złego na myśli. Obecna sytuacja jest dla Olgi ultra trudna, gdyż jest Polką z rosyjsko-ukraińskimi korzeniami, ludzie ten fakt, starają się wykorzystać, snując jakieś chore insynuacje.

Ja Olgę rozumiem.

Tłusty Czwartek – niepewność, lęk, strach. Myślę, że wówczas, kiedy wielu z nas rano dowiedziało się, co się dzieje, w myślach kłębiło się masa pytań: Co zrobię, gdy ta wojna rozleje się również na terytorium Polski? Ucieknę? Dokąd? Czym? Z kim? Co zabiorę? Może zostanę? Czy jestem na to gotowy? W chwili obecnej coraz głośniej mówi się o ewentualnej agresji na Polskę, więc te myśli się intensyfikują. To nic złego. 

Myślę, że odrobina mobilizacji, organizacji nikomu nie zaszkodzi, czy to w kontekście takiego przygotowania państwa na ewentualną inwazję przez gromadzenie rezerw, szkolenia militarne, czy w kontekście indywidualnych działań, zgromadzenia w jednym miejscu najważniejszych dokumentów, nauki języków obcych. W ogóle odrobina organizacji nie zaszkodzi.

Ja jakimś czyściochem nie jestem, nie cierpię sprzątać (chociaż czasami mam takie napady, że łapię sama z siebie za ścierę i glancuję wszystko po kolei. Ostatnio natomiast sen z powiek spędza mi podwórko), ale cenię sobie, kiedy wszystko ma, chociaż swoje miejsce. W kuchni: szklanki ze szklankami, garnki z garnkami, urządzenia elektryczne: mikser, blender, opiekacz, gofrownica itd. razem, sztućce razem, przyprawy w pojemnikach też poukładane wg wypracowanej hierarchii, blachy do ciasta w jednym miejscu. Tak samo dokumenty: powpinane, posegregowane w segregatorach. Jakieś kabelki, słuchawki w jednym pojemniku. Czapki, szaliki, rękawiczki w innym. Po prostu lubię, jak wiem, co gdzie jest, co więcej lubię wiedzieć, co mam i mieć tylko wokół siebie to, co faktycznie używam. Jeśli czegoś nie używam – oddaję dalej. W taki sposób pozbyłam się wielu książek, kosmetyków, ubrań, a nawet przyborów szkolnych, które nagromadziłam przez tyle lat edukacji, a teraz na studiach najzwyczajniej w świecie są mi zbędne. Pozostawiłam jedynie kilka kredek, mazaków, które się przydają, kiedy odwiedza mnie siostrzeniec. 

Taka organizacja to nie tylko ułatwienie podczas kryzysowej sytuacji, miejmy nadzieję, że nic złego się nie wydarzy w życiu każdego z nas, żadna inwazja, klęska żywiołowa, ale też usprawnia życie codzienne. Dzięki temu żyje się łatwiej.

Pamiętam, jak kiedyś w dzieciństwie z dnia na dzień pojechaliśmy na wakacje na Dolny Śląsk. Decyzja była podjęta koło 19 wieczorem, a na drugi dzień skoro świt wyjeżdżaliśmy... Szaleństwo!

Nauka języków też na marne nie pójdzie. Ja od podstawówki uczę się angielskiego, w gimnazjum przez 3 lata liznęłam nieco niemieckiego, a w liceum – francuskiego. Z angielskim bywało różnie, raz to była miłość, raz nienawiść, za to zawsze jakoś z tym drugim językiem była miłość i szło mi, nie ukrywam całkiem nieźle. W szczególności na tym francuskim w liceum. Gdyby każdy nauczyciel potrafił tak tłumaczyć, edukować to edukacja byłaby naprawdę piękna. Nasza sorka opowiadała z taką pasją, entuzjazmem o Francji, że to była naprawdę przyjemność uczestniczyć w tych zajęciach, chociaż były one zawsze koło 14-15. 

Z angielskim tak jak mówię, bywało różnie. W podstawówce – miłość, jak później kolejne etapy edukacji dowiodły, nieco bezpodstawna. W gimnazjum – było znośnie, jakoś dawałam radę. W liceum – angielskiego nienawidziłam, w ogóle mi nie szło. Na studiach – jak na razie jest bardzo okej, chociaż bałam się po tym angielskim w liceum, że to będzie mega trudne, że będziemy zasypywani mnóstwem materiału, mnóstwem specjalistycznych słówek i najzwyczajniej w świecie sobie nie poradzę.

Dużo zależy od naszego podejścia do przedmiotu. 7 lat w podstawówce, 3 w gimnazjum, 3 liceum i już prawie rok na studiach – przez te lata edukacji były przedmioty, które uwielbiałam, bardzo przyjemnie słuchało się prowadzących i te godziny mijały szybko, zdecydowanie za szybko, a były też takie, na których tylko czekałam do końca, męczyłam się okrutnie i najchętniej to wykreśliłabym je ze swojego planu zajęć.

Ciekawi mnie, jakie Wy macie podejście do szeroko pojętej organizacji, która zyskuje w ostatnim czasie na popularności? Staracie się sobie wszystko organizować, segregować? Jak wyglądała Wasza relacja z językami obcymi? W ilu językach potraficie się porozumieć?