To najbardziej cenię w blogowaniu!

Bloguję 6. rok: dużo, mało? Wiem, że dla niektórych, biorąc pod uwagę mój wiek, to jest dużo, nawet bardzo dużo. Zaczynałam bowiem w wieku 14 lat. Niewiele osób, które w takim nastoletnim wieku zaczynały, nadal bloguje. Sama znam garstkę. 

Nie było łatwo wytrwać, miałam swoje wzloty i upadki, ale od jakichś dwóch lat, dwóch i pół roku jestem na dobrej drodze i to wszystko płynie. To wszystko zaczęło się rozkręcać, kiedy blogi zaczął wypierać Instagram, YouTube, na szczęście na razie dość nieudolnie ten proces przebiega i nadal blogosfera tętni życiem, cały czas powstają nowe blogi.

W 2019 pojawił się koronawirus, dał wielu osobom w kość. Były momenty, kiedy ten kontakt z innymi, nawet bliskimi był mocno ograniczony. Nie było meczów, koncertów, nie można było pójść do kina, do teatru, do muzeum, nie było zbyt wielu rozrywek. Wszystko było wstrzymane. Ja jednak miałam czym sobie tę pustkę wypełnić – mogłam się rozpisywać na blogu. 

W przeciwnym wypadku chyba spędzałabym całe dnie w łóżku przed telewizorem czy z telefonem w ręku, albo z książką. No z książką by uszło, ale w tych pozostałych scenariuszach za ciekawie by nie było. Tym bardziej wtedy, kiedy zakazane było jakiekolwiek przemieszczanie się, nawet do lasu. Szajba by mi odbiła.

Kilkukrotnie próbowałam na Instagramie, ale tam nie czuję się aż tak swobodnie, to nie to samo, to zupełnie inne doznania. Blogowanie to jednak gwarancja nieco większej wolności, możliwości przebicia się do innych ze swoimi treściami. Napisanie jakiegokolwiek sensownego postu na Instagramie dla mnie to męczarnia, głównie pod technicznym względem. Piszę, publikuję, ale dla wąskiego grona, bo i tak moje treści nie docierają dalej.

Dziękuję za to, że jesteście! Mogę Wam zdradzić, że przygotowałam dzisiaj dla Was coś specjalnego na 100 tysięcy wyświetleń, do tego celu brakuje już mniej niż 1000, więc wyczekujcie cierpliwie.