Prawo jazdy = wolność

Od ok. 1,5 roku jestem pełnoprawnym kierowcą. W sierpniu 2020 zdałam egzamin praktyczny na prawo jazdy za drugim razem. Pochwaliłam Wam się wówczas tym sukcesem na blogu i opowiedziałam przy okazji Wam co nieco, jak wyglądała moja droga do niego. We wrześniu tegoż roku odebrałam blankiet.

Powiem Wam, że decyzja o tym, aby pójść na prawo jazdy, była jedną z najlepszych.

Droga nie była łatwa, były wzloty i upadki, ale było warto przez to przebrnąć. Prawo jazdy przede wszystkim daje ogromną swobodę. Nie jestem zdana na czyjąś łaskę (chyba że w jakichś wyjątkowych sytuacjach) – wsiadam w samochód i jadę, gdzie chcę i kiedy chcę. Fakt, faktem ja akurat na ten moment nie mam aż takich potrzeb, zajęcia na studiach mam jeszcze zdalnie, więc samochodem jeżdżę dosyć rzadko. 5 dni w tygodniu jeździłam tylko w wakacje, kiedy w przerwie między maturą a początkiem roku akademickiego pracowałam i musiałam dojeżdżać do miasta. 

Chociaż jeżdżę okazjonalnie, to nie ma dla mnie większych przeszkód, aby jechać w nieco dłuższą trasę. Wręcz przeciwnie, ja nawet lepiej czuję się, jadąc gdzieś dalej, jakimiś drogami poza miastem: wsiami, ekspresowymi, obwodnicami. Nie cierpię miasta. Wieczne korki, przejścia na każdym kroku, wąskie uliczki, problemy z parkingami... Wrr, aż mną telepie, jak sobie o tym wszystkim myślę. Lubartów, o którym Wam pisałam ostatnio, jest niewielkim miastem, bez skomplikowanych skrzyżowań, ale ma tyle przejść, że przejechanie ul. Lubelską do centrum to prawdziwa katorga, szczególnie po zmianie w przepisach. Chyba szybciej dojść do centrum piechotą. W Lublinie z kolei jak dla mnie jest za duży zgiełk, wiele skrzyżowań ze światłami (np. na Alei Spółdzielczości Pracy jak się trafi raz na czerwone to z dużym prawdopodobieństwem, na każdym kolejnym skrzyżowaniu, a trochę ich jest, też będzie czerwone – dla mnie masakra) i przede wszystkim problem z parkingami (w Lubartowie z resztą też jest z tym w ostatnim czasie spory problem, bo osiedla są poogradzane szlabanami, a parkingi przy wielu marketach są przy dłuższym postoju płatne i to nie mało. Natomiast parkingi miejskie, które również są płatne, są na tyle małe, że znalezienia miejsca na nich graniczy z cudem). Ja nie wiem, czy ta sprawa z parkingami to jakieś celowe działanie, aby ludzi zniechęcić do jeżdżenia samochodem czy co... 

Dzięki uprawnieniom kierowcy mogę sama jeździć w różne miejsca, robić zdjęcia na bloga, do e-booka. To też spore odciążenie dla mojego taty, który do tej września 2020 był jedynym kierowcą w domu i tak kolokwialnie mówiąc "miał przekichane", w samochodzie spędzał pół dnia, nic nie mógł zrobić. Jedynym ograniczeniem dla mnie jest w zasadzie sprawność samochodu, no może teraz dodać do tego można także rosnące ceny paliwa, które zachęcają do zastąpienia samochodu innymi środkami transportu np. rowerem.

Nie uważam się za fantastycznego kierowcę, bo jestem nadal młoda stażem, cały czas się uczę, ale myślę, że jestem dosyć dobrym kierowcą już na dzień dzisiejszy i jeżdżę dosyć bezpiecznie, nie szarżuję.

Jeśli któraś z Was waha się nad tym, czy pójść na kurs to warto! Nie jest to tania przygoda, ale wiele Ośrodków Szkolenia Kierowców idzie na rękę i pozwala rozłożyć płatność za kurs na raty. Przede wszystkim, nie dajcie sobie wmówić, że to nie dla Was. Jeśli chcecie zostać kierowcą, to spróbujcie. Ja też na początku to czarno widziałam, ale teraz czuję się w samochodzie jak ryba w wodzie. Mam swoją Renulkę i w zasadzie jak do tej pory Renault jeździ mi się najlepiej, czuję się w niej rewelacyjnie, a to też bardzo ważne, aby znaleźć sobie samochód, w szczególności na pierwszy, w którym będziecie czuć się bezpiecznie. Mam Renault w sedanie (miałam wcześniej Renault minivan), tata ma Renault w kombi i w obu siedzi mi się dobrze. Dzisiaj miałam przyjemność jechać starszą Skodą i już tak średnio mi się podobało, czułam się jak w puszce. Źle czuję się w takich samochodach, które są sztywne, w których poskąpiono nawet na plastiki. Lubię takie konkretne auta, w których jak chwycę za kierownicę, to faktycznie czuję, że ją trzymam. Nie muszą być nowe. Moja Renulka ma tyle lat, co ja – 20, a służy już ładnych kilka lat bez większych zarzutów. Myślę, że niektóre z Was, wiedzą, o czym mówię i mają taką swoją oazę w swoich autach i nie lubią, jak się Wam zakłóca w nich spokój.