Babska mini wycieczka po Lublinie

„Dzień kobiet! Niech każdy się dowie, Że dzisiaj święto dziewczynek!” – dzisiaj 8 marca, a więc życzę Wam wszystkiego najlepszego drogie Panie! Dużo zdrowia, szczęścia, radości, mało smutku, niech uśmiech nigdy nie schodzi Wam z twarzy!

Data szczególna, więc na wielu blogach pojawiają się wpisy tematyczne m.in. na blogu Moja Szafa Modna Szafa, Window of Fashion by Moni, Marginesowo. Do wieczora zapewne będzie ich o wiele więcej, więc śledźcie blogosferę uważnie!

Ja, myśląc nieco nieszablonowo, z okazji dzisiejszego dnia zabieram Was na babską mini wycieczkę po Lublinie. Wytargałam z telefonu kilka zdjęć, które zrobiłam praktycznie w przelocie, przy okazji październikowej wyprawy po legitymację studencką. Na pewno o Lublinie nie raz Wam będę jeszcze pisać, dokładniej, bo to za dużo na jeden wpis. Kto by go przeczytał do końca... A więc dzisiaj Lublin tak w pigułce, szybki spacer spod Zamku Lubelskiego, Starym Miastem aż pod Centrum Spotkania Kultur, a o każdym miejscu z osobna w swoim czasie pojawią się odrębne wpisy, z nieco dokładniejszymi opisami. 

Co Wy na to? Kto jedzie, a w zasadzie idzie na wycieczkę po Lublinie razem ze mną? 

Punkt startowy – Zamek Lubelski. 

Zamek Lubelski to chyba jeden z najbardziej charakterystycznych punktów w Lublinie. Bardzo często jego wizerunek widnieje na różnego typu pocztówkach, magnesach (sama mam taki drewniany obrazek, na którym on się znajduję). Widzi się tę bryłę na grafice czy na zdjęciu i od razu wiadomo, że jest to pamiątka z Lublina. Chyba niemożliwym jest pomylenie tego zamku z jakimkolwiek innym zamkiem w Polsce czy na świecie. 

W chwili obecnej mieści się w nim Muzeum Narodowe, które można zwiedzać po zakupieniu biletu wstępu. Ja wewnątrz w Muzeum Narodowym w Lublinie byłam raz, ładnych paręnaście lat temu i na pewno będę chciałam tam wrócić ponownie wkrótce celem zgromadzenia materiałów do e-booka. Rozmowy w tej sprawie są toczone, co by wszystko było legalnie.

Za darmo można wejść natomiast na dziedziniec, na którym mieszczą się dwie warte uwagi budowle: romańska baszta zamkowa tzw. Donżon, czyli wieża, która łączyła niegdyś funkcję obronną z funkcją mieszkalną oraz Kaplica Trójcy Świętej w stylu gotyckim. Je również można zwiedzać po zakupie biletu. 

W mojej opinii najkorzystniej jest zakupić karnet, który upoważnia do zwiedzania wszystkich tych 3 obiektów (muzeum, kaplicy i baszty). Na ten moment bilet normalny kosztuje 40 zł, ulgowy – 30 zł.

Ze wzgórza zamkowego kierujemy się Traktem Królewskim w stronę Starego Miasta. Mijamy Brama Grodzką, zwaną również Bramą Żydowską i od razu ukazują się naszym oczom wielobarwne kamienice. Niektóre już odnowione, inne jeszcze czekają, aż ktoś się nimi zaopiekuje. Muszę Wam przyznać, że ja ten klimat Starego Miasta w Lublinie uwielbiam. Za każdym razem, kiedy tam wchodzę, czuję się, jakbym wsiadła do jakiegoś wehikułu czasu i cofnęła się o te kilkadziesiąt lat wstecz.

Te kamienne ruiny widoczne na zdjęciach to nic innego jak Plac po Farze, czyli pozostałości po kościele farnym pw. św. Michała Archanioła. Na placu znajduje się makieta, która przedstawia, jak ów kościół wyglądał.

Z Placu po Farze rozpościera się widok na Zamek Lubelski.

Czasami warto zboczyć nieco z trasy i poszwędać się wąskimi uliczkami Starego Miasta, które ze względu na swój niepowtarzalny charakter wielokrotnie odgrywały rolę wojennej Warszawy np. w serialu Wojenne Dziewczyny emitowanym w TVP. Dla przykładu ul. Rybna, widoczna na drugim zdjęciu. 

Na pierwszym zdjęciu natomiast widnieje ul. Ku Farze, która jest najwęższą uliczką nie tylko na Starym Mieście, ale także w Lublinie. Dość tajemnicza, zacieniona. Można swobodnie nią przejść do końca a później ul. Rybną dojść do Trybunału Koronnego.

Robiąc to, jednak omijamy fragment Starego Miasta, w którym znajduje się ciekawe miejsce na mapie Lublina, a mianowicie Muzeum Apteka. Zwiedzanie go jest bezpłatne, otwarte jest od środy do soboty, w godzinach 09:00 - 15:30.

Wspomniałam o Trybunale Koronnym. Lublin legendami jest usłany, wiele jest związanych właśnie z Trybunałem Koronnym. Jedna z popularniejszych mówi, że w XVII wieku toczył się w nim proces pewnej wdowy, w którym stroną był też magnat. Magnateria była najwyższą, najbogatszą grupą szlachecką w tym czasie. Ów magnat, przekupił, więc sędziów, co by Ci przyznali mu rację podczas procesu. I tak się stało, sędziowie orzekli na jego korzyść. Zrozpaczona wdowa, nie mogąc pogodzić się z tą sytuacją wzniosła ręce do krucyfiksu wiszącego w sali sądowej i zawołała: – Gdyby diabli sądzili wydaliby sprawiedliwszy wyrok! 

Tej samej nocy, o północy, w sali sądowej pojawiły się tajemnicze postacie odziane w żupany, szlacheckie kontusze i w czarne peruki. Sekretarz, notujący przebieg rozprawy, spostrzegł diabelskie rogi ukryte w tych ciemnych perukach i poczuł zapach siarki. Te tajemnicze postaci, wydały wyrok na korzyść kobiety, a żeby wyrok przypieczętować, diabelski sędzia oparł się ręką o stół, wypalając w desce ślad dłoni. Stół do tej pory można podziwiać w Muzeum Narodowym. Z kolei Chrystus na krucyfiksie, mieszczącym się w sali rozpraw odwrócił głowę, żeby nie patrzeć, jak diabelskie sądy są sprawiedliwsze od ludzkich. Krzyż do dziś znajduje się w jednej z kaplic w archikatedrze. Niesprawiedliwych sędziów spotkała za swój czyn kara – połamali sobie nogi na trybunalskich schodach.

W tym momencie w Trybunale Koronnym mieści się Urząd Stanu Cywilnego, a więc szczególnie w weekendy można zauważyć pod nim pary młode ze swoimi gośćmi.

Aby obejść, całe Stare Miasto potrzebne są dwie rzeczy: sporo czasu i wygodne buty. Ja akurat wtedy nie miałam ani jednego, ani drugiego. Obeszłam, więc Trybunał Koronny wokół. Na pierwszym zdjęciu w tle widzicie, chociażby Klasztor Ojców Dominikanów, do którego tym razem nie dotarłam.

Doszłam pod Wieżę Trynitarską, za którą znajduje się Archikatedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. W samej wieży mieści się Archidiecezjalne Muzeum Sztuki Religijne, a na górze znajduje się taras widokowy. Bilet normalny wstępu kosztuje 7 zł, a bilet ulgowy – 8 zł.

Ten kamień, który możecie zobaczyć na zdjęciu to Kamień Nieszczęścia. Uwaga! Nie radzę go dotykać – grozi nieszczęściem! Jego zła sława zaczęła się w XV wieku, gdy kat ściął na nim pewnego, niewinnego człowieka, zresztą do dziś kamień nosi ślad po tamtym katowskim toporze, to od wtedy zaczął przynosić nieszczęście. 

Legenda mówi, że zaczęło się od pewnej kobiety, która potknęła się i rozbiła na nim garnki z zupą na ul. Rybnej. Zapach zwabił psy, które oblizały kamień, a potem wszystkie zdechły. Kolejny był piekarz, który użył kamienia do budowy piekarni –  piekarnia się spaliła. Później był murarz, uderzył on w kamień młotem i stracił wzrok. Kiedy znajdował się na Placu Litewskim obok cerkwi, wypadający z dzwonnicy żołnierz rozbił sobie o niego głowę. Wypadków było wiele, postanowiono więc użyć go do budowy fundamentów prochowni. Nie zgadniecie, co się stało z prochownią – wyleciała w powietrze i wtedy zdecydowano, aby kamień pozostawić na rogu ul. Jezuickiej i Gruella, tak aby nikomu przeszkadzał. Co ciekawe w czasie bombardowań podczas II Wojny Światowej ta okolica została najbardziej zniszczona.

Kamień tkwi w tym miejscu do dzisiaj, nad nim wisi ostrzeżenie. Lepiej ominąć go szerokim łukiem!

Chcąc pokazać, Wam jeszcze jeden ciekawy zaułek, cofniemy się ul. Jezuicką pod Trybunał Koronny i skręcimy w ul. Olejną. 

W Lublinie jeżdżą taksówki, trolejbusy, ale i jest metro... Niestety na razie tylko na rysunku, ale może kiedyś...

Teraz tylko szybkim krokiem przez Bramę Krakowską na deptak prowadzący aż do Placu Litewskiego. Po drodze mijamy Ratusz Miejski z pilnującym wejścia koziołkiem Onufrym (nazwanym tak na część wieloletniego trębacza miejskiego – śp. Onufrego Koszarnego, który codziennie przez 25 lat w południe grał hejnał z wieży ratusza). 

Nieco dalej przechodzimy obok Kościoła i Klasztoru Braci Mniejszych Kapucynów (bordowy budynek). Kawałek dalej, w tym momencie stoi portal łączący Lublin z Wilnem.

Z prawej strony mijamy Multimedialną Fontannę, pomnik Józefa Piłsudskiego na koniu. Tam dalej w głębi znajduje się Pałac Czartoryskich. Musicie mi zaufać, że pałaców w okolicy Placu Litewskiego na brakuje. Wystarczy, że wejdziecie na Google Maps i tam widać wszystko jak na dłoni. Pałac pałacem pogania.

Na horyzoncie widzimy Grand Hotel, ale my idziemy dalej do Centrum Spotkania Kultur. 

Kiedy po prawej stronie miniemy Ogród Saski, to wiemy, że już do celu kilka kroków. Centrum Spotkania Kultur będzie po lewej stronie, nie trudno go nie zauważyć. To dość nowoczesny budynek, na którego dachu umieszczono tarasy widokowe. Wstęp jest na nie bezpłatny, jednak od razu ostrzegam, jeśli macie lęk wysokości nie wchodźcie tam. Ja lęku wysokości nie mam, ale pierwsze kroki tam są dla mnie za każdym razem naprawdę trudne. 

Wewnątrz znajduje się wiele ciekawych atrakcji: jest kino, jest filharmonia, organizowane są różne wystawy tematyczne, na które można wyjść po wykupieniu biletów. Na pewno jest to miejsce warte uwagi.

Jak to się mówi: po burzy zawsze wychodzi słońce. Burzy nie było, ale padał deszcz, po którym zostało piękne słoneczko. Jeszcze ostatni rzut oka na Stare Miasto podczas powrotu na dworzec PKS i do domu. Do zobaczenia Lublin!

Jak Wam się podobała taka mini wycieczka? Nóżki bolą?