Tęsknię za tamtymi latami...

Zanim skupię się na temacie tego wpisu. Chciałam Wam poinformować, że wczoraj po południu na blogu Pretty Primule zagościła krótka rozmowa ze mną w ramach "Blogowych Pogaduch", na którą Was serdecznie zapraszam. Przypominam Wam również, że 2. grudnia na moim blogu rusza cykl wywiadów "Świąteczna pogadanka z...". Na moim profilu na Instagramie @melkablogerka, zdradziłam, już kto będzie pierwszym moim gościem, więc jeśli zżera Was ciekawość, kogo zaprosiłam, to w wyróżnionej relacji Blogmas 2021 znajdziecie odpowiedź. 

A tymczasem w dzisiejszym wpisie cofniemy się nieco w czasie...

Ostatnio coraz częściej doceniam to, że dane mi było dorastać w nieco innej rzeczywistości, bez tych wszystkich nowinek technologicznych.  Kiedy urodziłam się na początku lat 2000, nowe media: takie jak Internet dopiero się rozwijały. Pamiętam moment, kiedy w moim domu pojawił się pierwszy komputer stacjonarny, potem były tablety, laptopy. Pamiętam Windows XP, Windows 7...  Pamiętam, że na początku korzystaliśmy głównie z Internetu przesyłanego przez kabel, dopiero potem pojawiło się WI-FI. Przeszłam drogę od odtwarzacza VHS, przez odtwarzacz DVD do telewizji satelitarnej. Od starej Nokii 3310, przez pierwsze telefony z klapką, rozsuwane, do smartfonów. 

Dzięki temu, że nie było to tak wszystko jeszcze rozwinięte, mogłam poznać smak zabawy na świeżym powietrzu i to takiej kreatywnej zabawy, bo nie miałam zbyt wielu zabawek, wykorzystywałam to, co gdzieś tam znalazłam wokół. Miałam plastikową starą kuchnię, ale nie miałam do niej żadnych gotowych dodatków. Wykorzystywałam, więc do zabawy nią jakieś zniszczone pojemniki, to co gdzieś tam znalazłam na podwórko. Gdzieś znalazłam taki stary ręczny mikser i formę do lepienia pierogów, do tego piasek i woda i zabawa rewelacyjna, nic więcej potrzebne nie było. 

Jeśli bawiłam się "w rodzica" zasada była ta sama. Kombinowałam z tego, co miałam. Na podwórku gdzieś tam pod garażem leżała stara spacerówka, która woziła mnie i jeszcze mojego młodszego brata, ja ją przerabiałam na gondolę: wkładałam w nią plastikowe krzesełko a z kolei w krzesełko, wmontowywałam nosidełko z uchwytem (akurat miałam takowe dla lalek). Aby był daszek, plątałam wokół uchwytu jakąś chustę z szafy mamy. Ubranka dla lalek miałam po siostrzeńcach. Jeśli bawiłam się w domu lalkami Barbie, to za dodatki w domku, którym był stół, służyły mi np. paczki chusteczek higienicznych. Mogłam tworzyć z nich zarówno ubranka, jak i meble np. łóżka.

Przerwy w szkole podstawowej, jeśli pogoda pozwalała, spędzaliśmy je na zewnątrz, bawiąc się w te wszystkie gry: "chowanego", "berka", "gąski, gąski do domu". Jeśli jednak padało to znajdowaliśmy sobie zajęcie w środku: tworzyliśmy piekło-niebo i wróżyliśmy sobie nawzajem. Słoneczne, popołudnia po szkole, spędzałam z bratem na zewnątrz: grając w badmintona czy piłkę nożną. 

Bajki oglądałam głównie z kaset VHS czy płyt DVD, dołączanych do jakichś gazet. A obowiązkowym punktem wieczoru była - Wieczorynka. Wieczorynka i spanie.

Dlaczego Wam o tym mówię?

Mam młodszego brata, młodszych siostrzeńców. Na wiosnę tego roku urodziła mi się bratanica. I coraz częściej dostrzegam, jaki wpływ mają nowe technologie na dzieci. Dzieci już nawet takie kilkumiesięczne zwracają uwagę, że tutaj gdzieś świeci telefon, tutaj telewizor. Wzrok mojej bratanica, choć ma niecałe 9 miesięcy, jeśli tylko zauważy, że ktoś ma w rękach telefon, od razu wędruje w jego kierunku. Starsze wolą grać na komputerze czy jakichś konsolach, zamiast się nieco pobawić, pojeździć rowerem, pograć w planszówki, oglądać filmiki na YouTube zamiast bajek. Ja sobie niejako za punkt honoru obierałam to, że jeśli będę miała kiedyś własne dzieci, to będę starała się im pokazywać jaki świat poza Internetem jest ciekawy, jak można w fajny, kreatywny sposób spędzać wolny czas.

Kiedyś ludzie się ze sobą spotykali, rodziny odwiedzały, nawet jeśli dzieliły je setki czy tysiące kilometrów. Teraz, no wiadomo sytuacja pandemiczna, ale pomijając ten fakt, to wszyscy pozamykali się w domach, nikomu nie chce się włożyć chociaż trochę wysiłku, aby do kogoś pojechać. Lepiej spędzić ten czas przed telewizorem a ewentualnie porozmawiać przez telefon czy jakimś komunikator. Tyle że rozmowa przez telefon czy jakiś komunikator nie zastąpi takiego spotkania fizycznego "oko w oko". 

Te wszystkie nowinki technologiczne, owszem ułatwiają nasze codzienne życie, ale również rozwinęła się, chociażby cyberprzestępczość, zjawisko hejtu, pojawił się nowy problem - uzależnienie od Internetu. 

Dodatkowo zauważyłam, że im więcej pojawia się tego wszystkiego na rynku, tym i ludzie więcej chcą, więcej oczekują. Coraz to nowsze telefony, komputery, chociaż stare nadal działają i są jak najbardziej okej, po prostu: "Jest nowszy model? To ja go chcę i tyle!". I w taki sposób rozwija się kolejny problem - problem konsumpcjonizmu. Wydaje mi się, że kiedyś ludzie jakoś bardziej cieszyli się tą chwilą, doceniali to co mieli. Najważniejszy był człowiek, a nie pieniądze. 

Nie wiem jak Wy, ale ja tęsknię za tamtymi latami, latami swojego dzieciństwa. Choć miały one smak, taki jak w zasadzie całe ludzie życie - słodko-gorzki (raz jest dobrze, a raz źle). Zdaję sobie sprawę z tego, że ten czas nie wróci, że nie wrócą osoby, który odeszły, że ja nie odmłodnieję nagle o naście lat i, że  i już nigdy nie będzie tak samo jak wtedy. Na szczęście są stare fotografie, a przede wszystkim są wspomnienia w głowie, których nikt nam nie odbierze.