Nie dostałam się na prawo!

Wczoraj na stronie internetowej wybranej przeze mnie uczelni ukazały się  wyniki tegorocznej rekrutacji na studia i co mogę Wam powiedzieć... nie dostałam się. Nie dostałam się na prawo, ale... (zawsze jest jakieś "ale") dostałam się na kierunek prawno-biznesowy, na którym bardziej mi zależało niż na prawie, więc jestem zadowolona.

Może Wam się wydać to dziwnym, ale prawo było moją opcją B, a nie A. Jeszcze jakiś czas temu na pewno byłoby moim typem numer 1, ale kiedy tak sobie na chłodno przemyślałam, stwierdziłam, że raczej nie chciałabym iść tą drogą. Nie widzę siebie w tym momencie w roli adwokata, sędziego, radcy czy jeszcze kogoś innego. Myśl, w której główne skrzypce grał kierunek prawno-biznesowy krążyła w mojej głowie bardzo długo i stwierdziłam, że skoro ten kierunek tak utkwił w mojej głowie, odkąd pierwszy raz o nim usłyszałam, to warto byłoby zaufać sobie i spróbować, bo "ten, kto nie ryzykuje, ten szampana nie pije". 

Na ten moment wydaje mi się, że ten kierunek daje mi o wiele większe możliwości rozwoju aniżeli prawo, jest bardziej przyszłościowy. Kierunek ten może pomóc mi m.in. wzbogacić moją wiedzę z zakresu marketingu czy ochrony własności intelektualnej, więc poniekąd będzie gdzieś tam wiązał się też z moją działalnością w Internecie, której na razie nie mam w planach kończyć. Wiążę, więc z nim naprawdę spore nadzieje. Czy to był strzał w 10, powiem Wam za 3 lata, kiedy go ukończę albo i nie, bo kto wie, co będzie za jakiś czas...

Nie będę ukrywać, że ja przez naprawdę długi czas nie miałam planu, do jakiego liceum iść, potem na jaką uczelnię, na jakie studia. Wiedziałam, że raczej nic ścisłego, bo to nie moje klimaty. W gimnazjum nie było przedmiotu, z którym bym sobie nie radziła, nieskromnie powiem, że skończyłam gimnazjum z czterema 6, w tym jedną z biologii a reszta to były same 5. Gdybym się tym zasugerowała i głosami ze strony nauczycieli "Idź na lekarza!", mogłabym wylądować nawet na biol-chemie. Wylądowałam jednak w klasie, nazywanej prawniczą, choć z prawem zbyt wiele wspólnego nie miała. Mogę Wam powiedzieć, że naszą klasę tworzyła oprócz grupy "prawników" także grupa "medyków", no nie powiem, mix idealny, 2 kompletnie różniące się światy. Jak nasłuchałam się o lekcjach biologii czy chemii to cieszę się, że nie podkusiło mnie i nie poszłam w tę stronę. Wybierając kierunek na studiach, byłam nieco rozdarta, z jednej strony ten prawno-biznesowy a z drugiej pojawił się przez chwilę pomysł, czy może nie coś bardziej związanego z mediami, czy może nie jakieś dziennikarstwo albo produkcja medialna, ale ostatecznie ta 1. myśl zwyciężyła. Już nie raz przekonałam się, że 1. myśl najlepsza, mam nadzieję, że tym razem też tak będzie.

Osobiście, nie uważam, że to, że nie zakwalifikowaliśmy się na "prestiżowy" kierunek jest powodem do wstydu. Trzeba się liczyć z tym, że w szczególności na te większe, bardziej znane uczelnie spływają tysiące zgłoszeń, tysiące zgłoszeń od ludzi zdolnych, którzy  chcą się dalej kształcić, ale niestety trzeba kogoś wybrać, kogoś odrzuć. Nie można przyjąć wszystkich, bo gdzie by ich pomieścić. Przemiał jest więc ogromny. Dla przykładu: kryminologią wykładaną na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w tym roku zainteresowanych było ponad 1100 kandydatów, przy czym miejsc było początkowo tylko 60. Chyba później ten limit nieco zwiększono, ale nadal na jedno miejsce przypadało prawie 17 osób. 17 osób, 1 miejsce - robi to wrażenie. 

Pamiętajcie, że nie można się nigdy poddawać. Jeśli mocno Wam zależy na jakimś kierunku, chcecie studiować coś konkretnego, ale nie dostaliście się w I turze, próbujcie w II, w III, jeśli pozostaną wolne miejsca, może w końcu Wam się uda. Jeśli nie, spróbujcie za rok albo złóżcie papiery na jakiejś innej uczelni, a może to po prostu nie jest ten moment. Znam prawie 50-latka, który dopiero teraz studiuje prawo, bo wcześniej skupił się na innych rzeczach. Inną opcją wartą  rozważenia są studia zaoczne, jeśli tylko jesteście osobami zorganizowanymi, macie możliwości finansowe to myślę, że to super opcja. To nie jest tak, że osoby studiujące niestacjonarnie są gorsze. Mitami jest to, że mają jakieś układy, dlatego zdają, że mają mniej materiału do opanowania. To brednie! 

To, że się niedostaliście nie definiuje Was. Nie jesteście głupsi, gorsi, mniej wartościowi od tych, którym się udało dostać! Trzymajcie się mocno i nigdy nie przestawajcie wierzyć w swoje siły, w swoją wartość! Walczcie o swoje marzenia!

„Z kamieni rzucanych ci po drodze pod nogi, zbuduj schody, które poprowadzą cię jeszcze wyżej.”

Miguel de Molinos